paeniteō (not poen-), uī, —, ēre
cf. poena,
to make sorry, cause to repent
: nihil, quod paenitere possit, facere: Paenitet et
torqueor, O.: quo modo quemquam paeniteret quod
fecisset?—
To repent, be sorry
: paenitere quam pati hostilia malle,
L.: neque mihi veniet in mentem paenitere, quod,
etc.: adsuefacere militem fortunae paenitere suae,
L.—Impers,
it repents, makes sorry, grieves, rues
: tanta vis fuit paenitendi,
of repentance
: neque locus paenitendi relictus esset,
L.: reputate, num eorum (consiliorum) paenitendum
sit, S.: paenitebatque modo consili, modo
paenitentiae ipsius, Cu.: si eos non
paeniteret: solet eum, cum aliquid fecit, paenitere: efficiunt ut me non didicisse
minus paeniteat: nisi forte sic loqui paenites: valde ego ipsi, quod de
suā sententiā decesserit, paenitendum puto.—
It discontents, displeases, vexes, makes angry, offends, dissatisfies
: nostri nosmet paenitet,
are dissatisfied with
, T.: num igitur senectutis eum suae
paeniteret?: paenitere se virium suarum, L.: Nec te
paeniteat pecoris, divine poëta,
be not offended that I call thee a shepherd
, V.: An paenitebat flagiti, te auctore quod
fecisset Adulescens?
were you not content?
etc., T.: an paenitet vos, quod, etc.?
are you not satisfied?
Cs.: se paenitere, quod aninum tuum offenderit.
