prīncipium ī, n
princeps,
a beginning, commencement, origin
: origo principi nulla est: motūs: principio
orationis hoc pono,
in beginning my speech
: omnium rerum magnarum ab dis inmortalibus principia
ducuntur: Scribendi recte sapere est principium, H.: Ab Iove principium, V.: imperi, L.: a sanguine Teucri Ducere
principium, O.—Abl
adverb., at the beginning, in the beginning, at first, in the first place
: Principio vementer velim, etc., T.:
principio ausus est dicere: Principio . . . tum,
V.—In the phrase, a principio (rarely de principio),
from the beginning, from the first
: ut a principio dixi: de principio studuit
occurrere, etc.—Plur,
beginnings, foundations, principles, elements
: diligenter explorata principia ponantur: naturalia:
principia rerum, e quibus omnia constant,
elements
.—Prov.: obsta principiis, O.—
That which begins, a leader, founder
: Faucia curia fuit principium, i. e.
was the first to vote
, L.: Graecia principium moris fuit,
O.—In the army, plur,
the foremost ranks, front lines of soldiers, front, van
: ero post principia,
in the rear
, T.: Marium post principia habere,
S.: post principia tutus receptus fuit,
to the rear
, L.—In a camp,
the headquarters, principal place, general's quarters
(an open space, for councils and assemblies): iura reddere in principiis,
L.: in principiis statuit tabernaculum,
N.