proprius adj.,
not common with others, own special, several,
individual, peculiar, particular, proper: tria praedia Capitoni
propria traduntur, as his private property: familia, L.: proprio Marte, by his own bravery,
O.: contumelia, i. e. personal insult, L.: omnia, quae nostra erant propria, all that belonged peculiarly
to us: suā quādam propriā, non communi
oratorum facultate: calamitas propria sua, Cs.: id est
cuiusque proprium, quo quisque fruitur, each man's own.—As subst
n.: Amittit merito proprium qui alienum appetit, his own .
. . another's, Ph.—Personal, individual, peculiar, own: propriā ut Phaedria poteretur, have her for his own, T.:
agitur in criminibus Cluenti proprium periculum: libri,
H.: Da propriam domum, V.: tempus agendi
fuit mihi magis proprium quam ceteris.—Peculiar, characteristic:
hoc proprium virtutis existimant, Cs.: oratoris: reliquae partes quales propriae sunt hominis: libertas propria
Romani generis.—Appropriate, exact, proper, strict: qui proprio nomine perduellis esset, is hostis vocaretur:
vocabula rerum.—Lasting, constant, enduring, permanent: voluptates eorum (deorum), T.: quod ut illi proprium
sit atque perpetuum: parva munera diutina, locupletia non propria esse
consueverunt, N.: dona, V.; cf. tamquam Sit proprium
quidquam, quod Permutet dominos, etc., H.
