rīdeō sī, sus, ēre,
to laugh: quid rides? T.:
hic iudices ridere: semel in vitā: ridentem dicere
verum Quid vetat, i. e. jestingly, H.: ridetur ab omni
Conventu, there is laughter, H.—Prov.: quandoque potentior Largi
muneribus riserit aemuli, i. e. in triumph over a lavish rival's gifts, H.: ridere
γέλωτα σαρδάνιον, i. e. laugh on the wrong side of the
mouth.—To laugh pleasantly, smile, look cheerful, be favorable: voltu Fortuna sereno, O.: cui non risere
parentes, V.: Ille terrarum mihi praeter
omnīs Angulus ridet, i. e. pleases, H.; cf. Mixtaque ridenti
colocasia acantho, smiling, V.—To laugh at, laugh over: hunc, T.: Acrisium, H.: nivem atram: haec ego non rideo, quamvis tu rideas, say in jest: vitia, Ta.: periuria
amantūm, O.: non sal, sed natura ridetur:
Ridear, O.—To laugh at, ridicule, deride, mock: nostram amentiam: versūs Enni, make light of, H.: Ridentur mala qui componunt carmina, H.: Peccet ad extremum ridendus, H.
