solum ī, n
the lowest part, bottom, ground, base, foundation,
floor, pavement, site: sola marmorea: (templi)
Marmoreum, O.: ut eius (fossae) solum
pateret, Cs.: (amnis) puro solo excipitur,
bed, Cu.—The ground, earth, soil: ubi mollius solum
reperit, Cu.: trabes in solo conlocantur,
Cs.: clivus ad solum exustus, burned to the ground, L.:
urbem ad solum diruere, Cu.; cf. solo aequandae
sunt dictaturae, i. e. to be abolished, L.: saturare fimo pingui
sola, V.: incultum et derelictum: Duratae solo
nives, H.: Fecundum, O.: mite, H.: Urbs Etrusca solo, i.
e. on Etruscan soil, V.: nudum, Cu.: solo inmobilis haeret, V.: cereale solum pomis
agrestibus augent, their wheaten board, V.: tremit
puppis, Subtrahiturque solum, i. e. the supporting sea, V.: caeleste, i. e. the sky, O.—Prov.: quodcumque in
solum venit, whatever falls to the ground, i. e. whatever comes
uppermost.—Of the foot, the sole: solorum
callum.—A soil, land, country, region, place: solum, in quo tu ortus: pro solo, in quo nati essent, L.: natale, native soil, O. —Esp., in the phrase,
vertere or mutare solum, to leave the country, go into exile: quo
vertendi, hoc est, mutandi soli causā venerant: eo solum vertunt, hoc
est, sedem ac locum mutant: si solum non mutarunt.—Fig., a
base, basis, foundation: Auspicio regni stabilita scamna
solumque, i. e. throne, Enn. ap. C.: solum quoddam
atque fundamentum.
