spīritus ūs, m
cf. spiro,
a breathing, breath
: anima ducta est spiritu: aër spiritu ductus: neque
habet quas ducat spiritus auras, O.: spiritum includere,
suffocate
, L.: ut nihil sit ne spiritu quidem minimo
brevius, etc., i. e.
not an instant
: latere petitus imo spiritus, i. e.
a sigh
, H.: si spiritum ducit, vivit: usque ad extremum
spiritum: filiorum postremum spiritum ore excipere.—
A gentle breath, breeze
: Aram, quam flatu permulcet spiritus austri,
C. poët.: Boreae, V.—
The air
: quid est tam commune quam spiritus vivis?:
diffunditur spiritus per arterias.—Fig., of a god,
breath, inspiration
: uno divino spiritu contineri,
by a divine inspiration
: Spiritum Phoebus mihi dedit, H.—
The breath of life, life
: eum spiritum, quem naturae debeat, patriae reddere:
extremum spiritum in victoriā effundere: dum spiritus hos regit
artūs, V.: surget spiritus in
lacrimis,
a sigh
, Pr. —
Disposition, spirit, character
: avidum domando spiritum, i. e.
covetousness
, H.: qui spiritus illi, V.:
hostilīs spiritūs gerens, L.—
Spirit, high spirit, energy, courage, haughtiness, pride, arrogance.—
Sing
. (in prose only gen. and abl., which are wanting in
plur.): regio spiritu: illos eius spiritūs
Siciliensīs quos fuisse putetis: tantum fiduciae ac spiritūs,
Cs.: filia inflata muliebri spiritu,
L.— Plur. (only nom. and
acc.): res gestae meae . . . mihi nescio quos spiritūs
attulerunt: magnos spiritūs in re militari sumere, Cs.: regios spiritūs repressit, N.: cum spiritūs plebs sumpsisset, L.: remittant spiritūs, comprimant animos suos: quorum se vim ac
spiritūs fregisse, L.
