spondeō spopondī, spōnsus, ēre
cf. σπένδω,
to promise sacredly, warrant, vow, give assurance
: promitto, recipio, spondeo, C.
Caesarem talem semper fore civem, etc.: quis est qui spondeat eundum animum postea fore,
L.: spondebant animis id (bellum) Cornelium
finiturum, i. e.
were entirely confident
, L.: spondebo enim tibi, vel potius spondeo in
meque recipio, eos esse M'. Curi mores: praemia, quae spopondimus: fidem,
O.: legionibus agros: non si mihi Iuppiter auctor
Spondeat, hoc sperem, V.—In law,
to assume an obligation, promise solemnly, bind oneself, undertake
: quis spopondisse me dicit? nemo: si quis quod spopondit . .
. si id non facit, condemnatur. —In behalf of another,
to engage, vouch, become security, enter bail
: pro multis: et se quisque paratum ad spondendum Icilio
ostendere, L.: Hic sponsum (me)
vocat, H.: Fraudator homines cum advocat sponsum
inprobos, Ph.—
To make a wager of law, agree to a forfeit on failure to prove an assertion
: eum illi iacenti latera tunderentur, ut aliquando spondere
se diceret.—In public life,
to engage, stipulate, agree, conclude, promise
: spoponderunt consules, legati (in concluding
peace), L.: quod spondendo pacem servassent
exercitum, L.: hosti nihil spopondistis,
civem neminem spondere pro vobis iussistis, L.: quid tandem si spopondissemus urbem hanc relicturum populum
R.? L.—
To promise in marriage, engage, betroth
: quae sponsa est mihi, T.—Of
things,
to promise, forbode
: nec quicquam placidum spondentia Sidera,
O.: quod prope diem futurum spondet fortuna
vestra, L.
