tam diū or tam-diū (not tandiū), adv.
I.I. Of a definite time, so long, for so long a
time.— Followed by quam diu (both clauses take the same tense; and if in past
time, the perf indic.): ego tam diu requiesco quam diu ad te scribo:
manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas. —Followed by quam:
(Hortensius) vixit tam diu, quam licuit in civitate bene beateque
vivere.— Followed by dum: Claudius usus est
hoc Cupidine tam diu, dum forum dis inmortalibus habuit ornatum, only so
long.—Followed by quoad: tam diu autem velle debebis quoad
te non paenitebit.—Followed by ut: (Antiochus) didicit apud Philonem tam diu, ut constaret diutius didicisse
neminem. —