tū gen. tuī, dat. tibi or tibī, acc. and abl. tē; plur nom. and acc. vōs, gen. vestrūm or vostrūm, gen obj. vestrī or vostrī (fem. vostrarum, T.); dat. and abl. vōbis, pron pers.
with sing. cf. Gr.
σύ; Germ. du; Engl. thou,
thou, you
: Tu si hic sis, aliter sentias, T.:
tu mihi etiam legis Portiae, tu
C. Gracchi, tu horum libertatis mentionem facis: Neque postulem abs te, ni
ipsa res moneat, T.: vosne veli<*>
an me regnare era, Fors: vestri adhortandi causā, L.: Solve metūs, et tu Troianos exue caestūs,
V.: nec amores Sperne puer neque tu choreas,
H.—Made emphatic by a suffix (only in the forms tute, tutimet,
tibimet, tete, vosmet, and vobismet): ut tute mihi praecepisti: tibi si recta probanti
placebis, tum non modo tete viceris, etc.: tutimet mirabere, T.: quod (consilium) vosmet ipsi attuleritis,
L.—Colloq. in dat., to suggest the interest of the
person addressed in the remark (
dativus ethicus
): scin ubi nunc sit tibi Tua Bacchis? T.: ecce
tibi est exortus Isocrates: en vobis, inquit, iuvenem, etc.,
L.—Plur., when more than one person is addressed,
though with a noun in the sing: vos, vero, Attice, et
praesentem me curā levatis, et, etc.: vos, Romanus exercitus, ne
destiteritis impio bello! L.: Vos, o Calliope, precor
aspirate canenti, i. e.
you, Muses
, V.—As
subst
. (colloq.): mea tu,
my darling
, T.
