The peculiar treatment of the Relative Clause in Plautus is probably rather a feature of Early Latin than of colloquial Latin. To the carelessness of every-day speech we may refer irregularities of construction like the following: Change of Subject, e.g.
- Capt. 266 “nunc senex est in tostrina, nunc iam cultros attinet”,
- Stich. 5 “de nostris factis noscimus, quarum viri hinc absunt, quorumque nos negotiis absentum … sollicitae … sumus semper”,
- Amph. 566 “Tune id dicere audes, quod nemo umquam homo antehac vidit nec potest fieri, tempore uno homo idem duobus locis ut simul sit?”,
- 587 “nunc venis etiam ultro inrisum dominum: quae neque fieri possunt neque fando umquam accepit quisquam profers, carnifex”,
- Rud. 291 “Omnibus modis qui pauperes sunt homines miseri vivont, praesertim quibus nec quaestus est, nec didicere artem ullam: necessitate quidquid est domi id sat est habendum.”
- Pseud. 421 “atque id iam pridem sensi et subolebat mihi”,
- Pseud. 1183 “quin tu mulierem mi emittis aut redde argentum”
- (cf. Asin. 254 “quin tu abs te socordiam omnem reice et segnitiem amove, atque ad ingenium vetus vorsutum te recipis tuum?”).