a. emphasising what follows. “ἦ κεν ἀμνάσειεν” P. 1.47 “ἦ τιν᾽ ἄγλωσσον μέν, ἦτορ δ̓ ἄλκιμον λάθα κατέχει ἐν λυγρῷ νείκει” N. 8.24 ]“ᾖ Διὸς οὐκ ἐθελο”[ (“ἔφη” interp. Bury) “Πα.” 7B. 43. esp. “πολύς; ὃς τᾶς ὀφιώδεος υἱόν ποτε Γοργόνος ἦ πόλλ᾽ ἀμφὶ κρουνοῖς Πάγασον ζεῦξαι ποθέων ἔπαθεν” O. 13.63 “κεράιζεν ἀγρίους θῆρας, ἦ πολλάν τε καὶ ἡσύχιον βουσὶν εἰρήναν παρέχοισα πατρῴαις” P. 9.22 “ἦ θαύματα πολλά” O. 1.27
1. in asseveration (v. also “ἦρα, ῥα”.) [“ἦ ῥα Μηδείας ἐπέων στίχες” (“ἔφη Σ”: “ἦρα” Schr.) P. 4.57] “ἦῤ, ὦ φίλοι, κατ᾽ ἀμευσίπορον τρίοδον ἐδινάθην” P. 11.38
2. introducing question. ““ὁσία κλυτὰν χέρα οἱ προσενεγκεῖν ἦρα καὶ ἐκ λεχέων κεῖραι μελιαδέα ποίαν”;” P. 9.37 “τίνι τῶν πάρος, ὦ μάκαιρα Θήβα, καλῶν ἐπιχωρίων μάλιστα θυμὸν τεὸν εὔφρανας; ἦρα χαλκοκρότου πάρεδρον Δαμάτερος ἁνίκ᾽ εὐρυχαίταν ἄντειλας Διόνυσον”; I. 7.3
II. “ἦ μάν”, in strong asseveration. “ἦ μὰν ἀνόμοιά γε δᾴοισιν ἐν θερμῷ χροὶ ἕλκεα ῥῆξαν” N. 8.28 ““ἦ μάν νιν ὤτρυνον θαμὰ”” P. 4.40 “ἦ μὰν πολλάκι καὶ τὸ σεσωπαμένον εὐθυμίαν μείζω φέρει” I. 1.63
