βαθύς , εῖα, ύ, gen. βαθείης and
βαθέης, acc. βαθεῖαν and βαθέην, sup.
βάθιστος: deep;
αὐλή, deep as regards its high
environments, Il. 5.142, Od. 9.239; similarly ἠιών, or, as others interpret,
‘deep-bayed,’ Il.
2.92; naturally w. Τάρταρος, λήιον,
υ?λη, α?ήρ, λαῖλαψ, etc.; met., τὸν δ᾽ ἄχος ὀξὺ κατὰ φρένα τύψε βαθεῖαν,
‘in the depths’ of his heart, altamente, Il. 19.125.