Georg Autenrieth, A Homeric Dictionary

ἔπος (root ϝεπ., cf. vox), pl. ἔπεα: word, words, rather with reference to the feeling and ethical intent of the speaker than to form or subject-matter (ῥῆμα, μῦθος); κακόν, ἐσθλόν, μείλιχον, ἅλιον, ὑπερφίαλον ἔπος, Il. 24.767, Il. 1.108, Od. 15.374, Σ 324, Od. 4.503; pl., ἔπεσιν καὶ χερσὶν ἀρήξειν, Il. 1.77; δώροισίν τ᾽ ἀγανοῖσιν ἔπεσσί τε μειλιχίοισιν, Il. 9.113; so of the bard, ἔπἐ ι?μερόεντα, ρ 519, Od. 8.91; phrases, ποι_όν σε ϝέπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων, ἔπος τ᾽ ἔφατ̓ ἔκ τ̓ ὀνόμαζεν, εὐχόμενος ἔπος ηὔδα_, ἔπεα πτερόεντα προσηύδα_. ἔπος, ἔπεα are best literally translated; if paraphrased, ‘command,’ ‘threat,’ are admissible, not ‘tale,’ ‘message,’ or the like.