Áns saga bogsveigis
Guðni Jónsson and Bjarni Vilhjálmsson, Ed.

Í ÞANN tíma, er fylkiskonungar váru í Noregi, hófst þessi saga. Þá réðu feðgar tveir fyrir einu fylki. Hét Óláfr inn eldri, en Ingjaldr inn yngri; þó var Ingjaldr fulltíða, er sjá saga gerðist. Ólíkt var þeim feðgum farit. Óláfr konungr var vinsæll, en Ingjaldr var undirhyggjumaðr inn mesti. Björn ok Ketill hétu hirðmenn þeira; hann var kallaðr Björn inn sterki. Þeir váru lyndislíkir ok Ingjaldr konungr, uppivöðslumiklir ok tilleitnir. Dóttur átti Óláfr konungr, þá er Ása hét, kvenna fríðust ok vel at sér. Þeir feðgar réðu fyrir Naumdælafylki. Óláfr konungr var þá gamall, er hér var komit sögunni. Hann hafði átt tvær drottningar, ok var önduð hvártveggi. Hét sú Dís, er hann átti síðar; hana hafði fyrr átt Önundr konungr uppsjá af Firðafylki ok átti við henni tvá sonu, ok hétu Úlfr hvárrtveggi. Þeir réðu nú fyrir Firðafylki, ok þóttist Ingjaldr eiga þat ríki hálft við bræðr sína í erfð eptir móður sína. Átti hann við þá tvær orrostur ok hafði í hvárritveggja ósigr. Björn er bóndi nefndr. Hann bjó í Hrafnistu; hún liggr fyrir Naumudölum. Björn var í inni meiri bóndatölu norðr þar. Kona hans hét Þorgerðr. Hún var dóttir Böðmóðs Framarssonar ok Hrafnhildar Ketils dóttur hængs. Þau Björn áttu þá dóttur, er Þórdís hét. Hana átti Gautr á Hamri, gildr maðr fyrir sér. Þau áttu þann son, at Grímr hét. Hann var snemma bæði mikill ok sterkr. Áttu þau Björn ok Þorgerðr fleiri börn. Þórir hét sonr þeira inn eldri, vænn maðr ok kurteis ok vel at sér um alla hluti. Hann var hirðmaðr Óláfs konungs ok hafði mikil metorð af honum, ok þat til marks um, at Óláfr konungr gaf Þóri sverð þat, er þeir frændr höfðu langan tíma átt ok miklar menjar af haldit. Þat hét Þegn; þat var bæði langt ok breitt ok beit allra sverða bezt; þat var þrískafit. Löngum sat Þórir annan vetr með konungi, en annan hjá feðr sínum. Inn yngri sonr Bjarnar hét Án. Hann var snemma mikill vexti ok ekki vænn ok heldr seinligr, en um afl hans var mönnum ekki kunnigt, því at hann reyndi þat aldri. Heldr þótti hann heimsligr. Lítit ástríki hafði hann af feðr sínum, en móðir hans unni honum mikit. Ekki þótti mönnum hann vera líkr um neitt inum fyrrum frændum sínum, sem var Ketill hængr ok aðrir Hrafnistumenn, nema á vöxt. Ekki lagðist Án í eldaskála, en þó var hann afglapi kallaðr af sumum mönnum. Við engar vandist hann íþróttir. Leið svá fram, þar til at hann var níu vetra. Hann var þá ekki minni en Þórir, bróðir hans. Hann var harðla ósinniligr. Lítt var hann ok settr at klæðum, því at úti váru á honum bæði kné ok olbogar. En er hann var tólf vetra, hvarf hann á burtu þrjár nætr, svá at engi vissi, hvat af honum varð. Án gekk í eitt skógarrjóðr. Hann sá þar stein einn standa mikinn ok mann hjá einum læk. Hann hafði heyrt nefnda dverga ok þat með, at þeir væri hagari en aðrir menn. Án komst þá á millum steinsins ok dvergsins ok vígir hann utan steins ok sagði hann aldri skulu sínu inni ná, nema hann smíðaði honum boga svá stóran ok sterkan sem við hans hæfi væri ok þar með fimm örvar. Þat skyldi þeim fylgja, at hann skyldi um sinn hæfa með hverri, þat er hann skyti til eptir sínum vilja. Innan þriggja nátta skyldi þetta gert vera, ok beið Án þar meðan. Svá gerði dvergrinn sem fyrir var skilit ok með engum álögum, en dvergrinn hét Litr. Án gaf honum skotsilfr nokkut, er móðir hans hafði gefit honum. Stól vænan gaf dvergrinn Án. Síðan fór hann heim ok bar stólinn á baki sér. Hlógu menn þá mjök at honum. Án gaf móður sinni stólinn ok kveðst henni eiga bezt at launa.