16.
[46]
'dicit enim,' inquit, 'iniuratus Luscio et Manilio.' si
diceret iuratus, crederes? at quid interest inter periurum
et mendacem? qui mentiri solet, peierare consuevit. quem
ego ut mentiatur inducere possum, ut peieret exorare facile
potero. nam qui semel a veritate deflexit, hic non maiore
religione ad periurium quam ad mendacium perduci consuevit.
quis enim deprecatione deorum, non conscientiae
fide commovetur? propterea, quae poena ab dis immortalibus
periuro, haec eadem mendaci constituta est; non
enim ex pactione verborum quibus ius iurandum comprehenditur,
sed ex perfidia et malitia per quam insidiae tenduntur
alicui, di immortales hominibus irasci et suscensere
consuerunt.
[47]
at ego hoc ex contrario contendo: levior
esset auctoritas Cluvi, si diceret iuratus, quam nunc est,
cum dicit iniuratus. tum enim forsitan improbis nimis
cupidus videretur, qui qua de re iudex fuisset testis esset;
nunc omnibus non iniquis necesse est castissimus et constantissimus
esse videatur, qui id quod scit familiaribus
suis dicit.
[48]
dic nunc, si potes, si res, si causa patitur, Cluvium esse
mentitum! mentitus est Cluvius? ipsa mihi veritas
manum iniecit et paulisper consistere et commorari coegit.
Vnde hoc totum ductum et conflatum mendacium est?
Roscius est videlicet homo callidus et versutus. hoc
initio cogitare coepit: 'quoniam Fannius a me petit
HS iↃↃↃ, petam a C. Cluvio, equite Romano, ornatissimo
homine, ut mea causa mentiatur, dicat decisionem factam
esse quae facta non est, HS ccciↃↃↃ a Flavio data esse
Fannio quae data non sunt.' est hoc principium improbi
animi, miseri ingeni, nullius consili.
[49]
quid deinde?
postea quam se praeclare confirmavit, venit ad Cluvium.
quem hominem? levem? immo gravissimum. mobilem?
immo constantissimum. familiarem? immo alienissimum.
hunc postea quam salutavit, rogare coepit blande et
concinne scilicet: 'mentire mea causa, viris optimis, tuis
familiaribus, praesentibus dic Flavium cum Fannio de
Panurgo decidisse qui nihil transegit; dic HS ccciↃↃↃ
dedisse qui assem nullum dedit.' quid ille respondit?
'ego vero cupide et libenter mentiar tua causa, et, si
quando me peierare vis, ut paululum tu compendi facias,
paratum fore scito; non fuit causa cur tantum laborem
caperes et ad me venires; per nuntium hoc quod erat tam
leve transigere potuisti.'
This text is part of:
Search the Perseus Catalog for:
Click on a word to bring up parses, dictionary entries, and frequency statistics
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 United States License.
An XML version of this text is available for download, with the additional restriction that you offer Perseus any modifications you make. Perseus provides credit for all accepted changes, storing new additions in a versioning system.