M. Tullius Cicero, For Plancius
Albert Clark, Ed.

nam quod ais, Cassi, non plus me Plancio debere quam bonis omnibus, quod eis aeque mea salus cara fuerit, ego me debere bonis omnibus fateor. sed etiam ei¹ quibus ego debeo boni viri et cives comitiis aediliciis aliquid se meo nomine Plancio debere² dicebant. verum fac me multis debere et in eis³ Plancio; utrum igitur me conturbare oportet, an ceteris, cum cuiusque dies venerit, hoc⁴ nomen quod urget nunc cum petitur dissolvere? quamquam dissimilis est pecuniae debitio et gratiae. nam qui pecuniam dissolvit, statim non habet id quod reddidit; qui autem debet, is⁵ retinet alienum; gratiam autem et qui refert habet, et qui habet in⁶ eo ipso quod habet refert. neque ego nunc Plancio desinam debere, si hoc solvero, nec minus ei redderem voluntate ipsa, si hoc molestiae non accidisset. quaeris a me, [69] Cassi, quid pro fratre meo, qui mihi est carissimus, quid pro meis liberis, quibus nihil mihi potest⁷ esse iucundius, amplius quam quod⁸ pro Plancio facio facere possim, nec vides istorum ipsorum caritate ad huius salutem defendendam maxime stimulari me atque excitari. nam neque illis huius salute a quo meam sciunt esse defensam quicquam est optatius, et ego ipse numquam illos aspicio quin, cum⁹ per hunc me eis¹⁰ conservatum esse meminerim, huius meritum in me recorder.

Opimium damnatum esse commemoras, servatorem ipsum rei publicae, Calidium adiungis, cuius lege Q. Metellus in civitatem¹¹ sit restitutus; reprehendis meas pro Plancio preces, quod neque¹² Opimius suo nomine liberatus sit neque Metelli¹³ Calidius.