C. Julius Caesar, De Bello Civili
Renatus du Pontet, Ed.

---

Demonstravimus L. Vibullium Rufum, Pompei praefectum, bis in potestatem pervenisse Caesaris atque ab eo esse dimissum, semel ad Corfinium, iterum [2] in Hispania. hunc pro suis beneficiis Caesar idoneum iudicaverat, quem cum mandatis ad Cn. Pompeium mitteret, eundemque apud Cn. Pompeium auctoritatem [3] habere intellegebat. erat autem haec summa mandatorum: debere utrumque pertinaciae finem facere et ab armis discedere neque amplius fortunam periclitari. [4] satis esse magna utrimque incommoda accepta, quae pro disciplina et praeceptis habere possent, ut reliquos casus timerent: [5] illum Italia expulsum amissa Sicilia et Sardinia duabusque Hispaniis et cohortibus in; Italia atque Hispania civium Romanorum c atque xxx; se morte Curionis et detrimento Africani exercitus et Antoni militumque deditione ad Curictam. [6] proinde sibi ac rei publicae parcerent, cum quantum in bello fortuna posset, iam ipsi incommodis suis satis essent documento. [7] hoc unum esse tempus de pace agendi, dum sibi uterque confideret et pares ambo viderentur; si vero alteri paulum modo tribuisset fortuna, non esse usurum condicionibus pacis eum, qui superior videretur, neque fore aequa parte contentum, qui se omnia habiturum confideret. [8] condiciones pacis quoniam antea convenire non potuissent, Romae ab senatu et a populo peti debere. [9] interesse id rei publicae et ipsis placere oportere, si uterque in contione statim iuravisset se triduo proximo exercitum dimissurum. [10] depositis armis auxiliisque, quibus nunc confiderent, necessario populi senatusque iudicio fore utrumque contentum. [11] haec quo facilius Pompeio probari possent, omnes suas terrestris †urbiumque† copias dimissurum.