Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 40
W. Weissenborn, Ed.

25. dum haec in Macedonia geruntur, L. Aemilius, prorogato ex consulatu imperio, principio veris in Ligures Ingaunos duxit. [2] ubi primum in hostium finibus castra posuit, legati ad eum per speciem pacis petendae speculatum venerunt. [3] neganti Paulo nisi cum deditis pacisci se pacem non tam id recusabant, quam tempore aiebant opus esse, ut generi agresti hominum persuaderetur. [4] ad hoc decem dierum indutiae cum darentur, petierunt deinde, ne trans montes proximos castris pabulatum lignatumque milites irent: [5] culta ea loca suorum finium esse. id ubi impetravere, post eos ipsos montes, unde averterant hostem, exercitu omni coacto, repente multitudine ingenti castra Romanorum obpugnare simul omnibus portis adgressi sunt. [6] summa vi totum diem obpugnarunt, ita ut ne efferendi quidem signa Romanis spatium nec ad explicandam aciem locus esset. [7] [p. 159] conferti in portis obstando magis quam pugnando castra tutabantur. sub occasum solis cum recessissent hostes, duos equites ad Cn. Baebium proconsulem cum litteris Pisas mittit, ut obsesso per ¹ indutias sibi quam primum veniret subsidio. [8] Baebius exercitum M. Pinario praetori eunti in Sardiniam tradiderat; ceterum et senatum litteris certiorem facit obsideri a Liguribus L. Aemilium, [9] et M. Claudio Marcello, cuius proxima inde provincia erat, scripsit, ut, si videretur ei, exercitum e Gallia traduceret in Ligures et L. Aemilium liberaret obsidione. haec sera futura auxilia erant. [10] Ligures ad castra postero die redeunt. Aemilius cum et venturos scisset et educere in aciem potuisset, intra vallum suos tenuit, ut extraheret rem in id tempus, quo Baebius cum exercitu venire a Pissis posset.