Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 1
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

55. Gabiis receptis Tarquinius pacem cum¹ Aequorum gente fecit, foedus cum Tuscis renovavit. inde ad negotia urbana animum convertit; quorum erat primum ut Iovis templum in monte Tarpeio monumentum regni sui nominisque relinqueret: Tarquinios reges ambos patrem vovisse, filium perfecisse. [2] et ut libera a ceteris religionibus area esset tota Iovis templique eius quod inaedificaretur, exaugurare fana sacellaque statuit, quae aliquot ibi, a Tatio rege primum in ipso discrimine adversus Romulum pugnae vota, consecrata inaugurataque postea fuerant. [3] inter principia condendi huius operis movisse numen ad indicandam tanti imperii molem traditur deos. nam cum omnium sacellorum exaugurationes admitterent aves, in Termini fano non addixere; [4] idque omen auguriumque ita acceptum est, non motam Termini sedem unumque eum deorum non evocatum sacratis sibi finibus firma stabiliaque cuncta portendere. [5] hoc perpetuitatis auspicio accepto secutum aliud magnitudinem imperii portendens prodigium est: caput humanum integra facie aperientibus fundamenta templi dicitur apparuisse. [6] quae visa species haud per ambages arcem eam imperii caputque rerum fore portendebat, idque ita cecinere vates, quique in urbe [p. 192] erant quosque ad eam rem consultandam ex Etruria² acciverant. [7] augebatur ad impensas regis animus. itaque Pometinae³ manubiae, quae perducendo ad culmen operi destinatae erant, vix in fundamenta suppeditavere. [8] eo magis Fabio, praeterquam quod antiquior est, crediderim quadraginta ea sola talenta fuisse, [9?] quam Pisoni, qui quadraginta milia pondo argenti seposita in eam rem scribit, summam⁴ pecuniae neque ex unius tum urbis praeda sperandam et nullius ne horum quidem⁵ operum fundamenta non exsuperaturam.