Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 2
Benjamin Oliver Foster, Ph.D., Ed.

36. ludi forte ex instauratione magni Romae parabantur. instaurandi haec causa fuerat. ludis mane servum quidam pater familiae nondum commisso spectaculo sub furca caesum medio egerat circo; coepti inde ludi, velut ea res nihil ad religionem pertinuisset. [2] haud ita multo post T. Latinio, de plebe homini, somnium fuit; visus Iuppiter dicere sibi ludis praesultatorem displicuisse; nisi magnifice instaurarentur ei ludi, periculum urbi fore; iret, ea consulibus nuntiaret. [3] quamquam haud sane liber erat religione animus, verecundia tamen maiestatis magistratuum timorque¹ vicit, ne in ora hominum pro ludibrio abiret. [4] magno illi ea cunctatio stetit; filium namque intra paucos dies amisit. cuius repentinae cladis ne causa dubia esset, aegro animi eadem illa in somnis obversata species visa est [p. 338] rogitare, satin magnam spreti numinis haberet² mercedem; maiorem instare, ni eat propere ac nuntiet consulibus. [5] iam praesentior res erat. cunctantem tamen ac prolatantem ingens vis morbi adorta est debilitate subita. [6] tunc enimvero deorum ira admonuit. fessus igitur malis praeteritis instantibusque consilio propinquorum adhibito cum visa atque audita et obversatum totiens somno iovem, minas irasque caelestes repraesentatas casibus suis exposuisset, consensu inde haud dubio³ omnium qui aderant in forum ad consules lectica defertur. [7] inde in curiam iussu consulum delatus eadem illa cum patribus ingenti omnium admiratione enarrasset, ecce aliud miraculum. [8] qui captus omnibus membris delatus in curiam esset, eum functum officio pedibus suis domum redisse traditum memoriae est.