Titus Livius (Livy), The History of Rome, Book 42
Evan T. Sage, Ph.D. and Alfred C. Schlesinger, Ph.D., Ed.

24. interrogari Gulussam placuit quid ad eat¹ responderet, aut, si prius mallet expromere, super qua re Romam² venisset. [2] Gulussa neque sibi facile esse dixit de iis rebus agere de quibus nihil mandati a patre haberet, neque patri facile fuisse mandare, cum Carthaginienses nec, de qua re acturi essent, nec omnino ituros se Romam indicaverint. [12] in aede Aesculapi clandestinum eos per aliquot noctes consilium principum habuisse, unde nihil [p. 358] emanasse³ praeterquam⁴ legatos occultis cum⁵ mandatis Romam mitti. [4] eam causam fuisse patri mittendi se Romam, qui deprecaretur senatum ne quid communibus inimicis criminantibus se crederent,⁶ quem ob nullam aliam causam nisi propter constantem fidem erga populum Romanum odissent. [5] his utrimque auditis senatus, de postulatis Carthaginiensium consultus responderi ita iussit: [6] Gulussam placere extemplo in Numidiam proficisci et nuntiare patri ut de iis de quibus Carthaginienses querantur legatos quam primum ad senatum mittat denuntietque Carthaginiensibus, ut ad disceptandum veniant. [7] se alia quae⁷ possent Masinissae honoris causa et fecisse et facturos esse; ius gratiae non dare. [8] agrum qua cuiusque sit possideri velle, nec novos statuere fines, sed veteres observare in animo habere. [9] Carthaginiensibus victis se et urbem et agros concessisse, non ut in pace eriperent per iniuriam, quae iure belli non ademissent.⁸ [10] ita regulus Carthaginiensesque dimissi. munera ex instituto data utrisque aliaque hospitalia comiter conservata.