I. A speaking to, an accosting, an address: “vertit adlocutionem,” Plin. Ep. 2, 20, 8: “inchoatā adlocutione,” Suet. Tib. 23.—
II. Esp.
A. Like the Gr. παραμυθία, a consoling, consolation, comforting, comfort: “quā solatus es adlocutione?” consoling words, Cat. 38, 5; so Sen. Cons. ad Helv. 1: “nec (habebunt) in die agnitionis adlocutionem,” Vulg. Sap. 3, 18; 8, 9; 19, 12.—
B. An inciting to the conflict; only upon coins, v. Eckh. D. N. V. 6, p. 268.