I. In judicial lang., an absolving, acquittal: “sententiis decem et sex absolutio confici poterat,” Cic. Clu. 27: “annus decimus post virginum absolutionem,” id. Cat. 3, 4: majestatis (for de majestate), an acquittal from crimen majestatis, id. Fam. 3, 11.—In Suet. in plur.: reis absolutiones venditare, Vesp. 16.—
II. Completion, perfection, consummation.
A. In gen.: “virtus quae rationis absolutio definitur,” Cic. Fin. 5, 14: “hanc absolutionem perfectionemque in oratore desiderans,” this finish and perfection, id. de Or. 1, 28, 130; so id. Inv. 2, 30.—
B. Esp., in rhet., completeness, Cic. Inv. 1, 22, 32.