previous next
com-prŏbo (conp- ), āvi, ātum, 1, v. a.
I. Subject., to approve wholly of something, to assent to, sanction, acknowledge (class and very freq., esp in prose): “istam tuam sentent. am laudo vehementissimeque comprobo,Cic. Imp. Pomp. 24, 69: “decretum consulum,id. Att. 16, 16, D, 14 sq.: “orationem omnium assensu,Liv. 5, 9, 7; cf. Suet. Aug. 68; 53: “consensu potius eruditorum quam puerorum amore comprobari,Quint. 10, 1, 130 et saep.: “has comproba tabulas,Cic. Caecin. 25, 72: “ne domesticis quidem exemplis docti numen deorum comprobabimus?id. N. D. 2, 3, 7; Nep. Hann. 3, 1.—
II. Object., to prove, establish, attest, make good, show, confirm, verify something to others as true, good, excellent, virtuous, etc.: “ut beneficium verbis initum nunc re comprobes,Ter. And. 5, 1, 5; cf. Plaut. Poen. 1, 2, 94: “nec hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus conprobavit,Cic. Fin. 1, 20, 65: “patris dictum sapiens temeritas filii comprobavit,id. Or. 63, 214: “comprobat hominis consilium fortuna,Caes. B. G. 5, 58 fin.; cf. * Cat. 61, 62: “rem alicujus testimonio,Cic. Verr. 2, 2, 48, § 119; cf.: “indicio conprobato,Sall. C. 50, 1: “perceleri (servi) interitu esse ab hoc comprobatum venenum,the quality of the poison was tested, Cic. Cael. 24, 58.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: