I. Subject., to approve wholly of something, to assent to, sanction, acknowledge (class and very freq., esp in prose): “istam tuam sentent. am laudo vehementissimeque comprobo,” Cic. Imp. Pomp. 24, 69: “decretum consulum,” id. Att. 16, 16, D, 14 sq.: “orationem omnium assensu,” Liv. 5, 9, 7; cf. Suet. Aug. 68; 53: “consensu potius eruditorum quam puerorum amore comprobari,” Quint. 10, 1, 130 et saep.: “has comproba tabulas,” Cic. Caecin. 25, 72: “ne domesticis quidem exemplis docti numen deorum comprobabimus?” id. N. D. 2, 3, 7; Nep. Hann. 3, 1.—
II. Object., to prove, establish, attest, make good, show, confirm, verify something to others as true, good, excellent, virtuous, etc.: “ut beneficium verbis initum nunc re comprobes,” Ter. And. 5, 1, 5; cf. Plaut. Poen. 1, 2, 94: “nec hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus conprobavit,” Cic. Fin. 1, 20, 65: “patris dictum sapiens temeritas filii comprobavit,” id. Or. 63, 214: “comprobat hominis consilium fortuna,” Caes. B. G. 5, 58 fin.; cf. * Cat. 61, 62: “rem alicujus testimonio,” Cic. Verr. 2, 2, 48, § 119; cf.: “indicio conprobato,” Sall. C. 50, 1: “perceleri (servi) interitu esse ab hoc comprobatum venenum,” the quality of the poison was tested, Cic. Cael. 24, 58.