previous next
con-fŭgĭo , fūgi, 3,
I.v. n., to flee to for refuge or succor, take refuge in or with (class. in prose and poetry).
II. Trop., to take refuge in, have recourse to (esp. freq. in Cic.): “ad opem judicum,Cic. Font. 11, 23; cf.: “ad florentes Etruscorum opes,Liv. 1, 2, 3: “ad meam fidem,Cic. Div. in Caecil. 4, 11: “ad clementiam tuam,id. Lig. 10, 30: “ad preces,Quint. 6, 1, 4; 11, 3, 63; Plin. Ep. 8, 19, 1: “ad artes patrias,Ov. F. 1, 572 al.: “cujus (philosophiae) in sinum,Cic. Tusc. 5, 2, 5: “in tuam fidem, veritatem, misericordiam,id. Quint. 2, 10: “quasi ad aram in exsilium,id. Caecin. 34, 100: neque tu scilicet Eo nunc confugies: Quid mea, etc.? to take refuge, i. e. excuse yourself with, Ter. Heaut. 4, 5, 45; cf.: “an illuc confugies,Cic. Verr. 2, 3, 83, § 191: “Epicurus confugit illuc, ut neget, etc.,id. Fin. 2, 9, 28: “habebam quo confugerem, ubi conquiescerem,id. Fam. 4, 6, 2: “confugiet ad imprudentiam, stultitiam, adulescentiam,Auct. Her. 2, 3, 5.—Impers.: “confugitur aliquo,Lact. Inst. Div. 1, 2, 9; id. Mort. Persec. 33, 5.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: