I.v. n., to flee to for refuge or succor, take refuge in or with (class. in prose and poetry).
I. Prop.: “ad me nocte primā domum,” Ter. Hec. 5, 3, 25; cf.: “ad aliquem,” Cic. Off. 2, 12, 41; id. Tusc. 5, 2, 5; Verg. A. 1, 666; Nep. Them. 8, 3; id. Iphicr. 3, 2: “huc,” Ter. Hec. 3, 3, 24: “in naves,” Caes. B. C. 3, 9: “in arcem,” Curt. 3, 1, 6; 9, 8, 12: “in aram,” Cic. Tusc. 1, 35, 85; cf.: “ad aram,” Ov. Tr. 5, 2, 44: “Peliae ad limina supplex,” id. M. 7, 299: “ad ipsos deos,” id. ib. 8, 688: ad fana deorum, Gai Inst. 1, 53; Dig. 1, 6, 2: “ad vestras manus. ad vestra arma,” Curt. 6, 9, 24: “Phylen,” Nep. Thras. 2, 1: “Perusiam,” Suet. Aug. 14.—
II. Trop., to take refuge in, have recourse to (esp. freq. in Cic.): “ad opem judicum,” Cic. Font. 11, 23; cf.: “ad florentes Etruscorum opes,” Liv. 1, 2, 3: “ad meam fidem,” Cic. Div. in Caecil. 4, 11: “ad clementiam tuam,” id. Lig. 10, 30: “ad preces,” Quint. 6, 1, 4; 11, 3, 63; Plin. Ep. 8, 19, 1: “ad artes patrias,” Ov. F. 1, 572 al.: “cujus (philosophiae) in sinum,” Cic. Tusc. 5, 2, 5: “in tuam fidem, veritatem, misericordiam,” id. Quint. 2, 10: “quasi ad aram in exsilium,” id. Caecin. 34, 100: neque tu scilicet Eo nunc confugies: Quid mea, etc.? to take refuge, i. e. excuse yourself with, Ter. Heaut. 4, 5, 45; cf.: “an illuc confugies,” Cic. Verr. 2, 3, 83, § 191: “Epicurus confugit illuc, ut neget, etc.,” id. Fin. 2, 9, 28: “habebam quo confugerem, ubi conquiescerem,” id. Fam. 4, 6, 2: “confugiet ad imprudentiam, stultitiam, adulescentiam,” Auct. Her. 2, 3, 5.—Impers.: “confugitur aliquo,” Lact. Inst. Div. 1, 2, 9; id. Mort. Persec. 33, 5.