I.v. infra), āvi, pōtum (in late Lat. potatum, v. fin.), 1, v. a., to drink out, off, or up, to drain, quaff, swallow (in the verb. finit. rare, and only post-Aug.; in the part. perf. class.): “epotum venenum,” Cic. Clu. 62, 173: “medicamentum,” Liv. 8, 18: “potionem,” Quint. 7, 2, 17; 25; Ov. M. 5, 453 al.: “epoto poculo,” Cic. Clu. 60, 168: “poculum,” Liv. 40, 24: “amphoram,” Suet. Tib. 42; Phaedr. 3, 1, 1; Vulg. Ezech. 23, 34: “remedia,” Amm. 16, 5, 8: “argentum expotum,” wasted in drinking, Plaut. Trin. 2, 4, 5.— Poet., to suck up, swallow up, etc.: “omnibus epotis umoribus,” Lucr. 5, 384: “ter licet epotum ter vomat illa fretum (Charybdis),” Ov. P. 4, 10, 28: “epoto Sarmata pastus equo (i. e. sanguine equino),” Mart. Spect. 3: “ubi terreno Lycus est epotus hiatu,” Ov. M. 15, 273: “Tyron (i. e. purpuram Tyriam) epotavere lacernae,” Mart. 2, 29, 3: “naumachias videbar epotaturus,” Sid. Ep. 1, 5.
ē-pōto (ex-poto, Plaut. Trin. 2, 4, 5,