previous next
ex-ŏrĭor , ortus, 3 and 4 (
I.part. fut. act. exorturus, Aug. Civ. D. 17, 14 fin.—The praes. indic. and imperf. subj. acc. to the third conj.: “exoritur,Lucr. 1, 23; Verg. A. 2, 313; Ov. F. 4, 904 al.: “exoreretur,Lucr. 2, 507; cf. id. 1, 108; Liv. 27, 27, 3. —Imper.: “exorere,Ter. Hec. 2, 1, 16—v. orior), v. dep. n., to come out or forth, to spring up (esp. suddenly, unexpectedly), to rise (class.).
I. In gen.
b. Part. praes. subst., exoriens (sc. sol), the rising sun, the morning (very rare): “qua venit exoriens, qua deficit,Prop. 3, 5, 27 (4, 4, 27 M.).—To designate a cardinal point, the orient, east: “plantaria facito ab exoriente,Col. Arb. 3, 3.—
B. Trop.: “exoritur Antipatri ratio ex altera parte,springs, arises, Cic. Off. 3, 12, 52: “lex Julia de vi adversus eos exoritur, qui vim commiserint,Just. Inst. 4, 18, 8: “ego nunc paulum exorior, et maxime quidem iis litteris, etc.,recover myself, Cic. Att. 7, 26, 1.—
II. In partic., to arise, proceed, originate, begin, appear, become.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: