previous next
fastīgo , āvi, ātum, 1, v. a. v. fastigium,
I.to make pointed, to sharpen to a point, to raise or bring to a point (in the verb. finit. only post-Aug., not in Cic.).
B. Transf.
1. (Cf. fastigium, I. B. 2.) Fastigatus, sloping up to a point, sloped; sloping down, steep, descending: “collis leniter fastigatus paulatim ad planitiem redibat,Caes. B. G. 2, 8, 3: “tigna ... prona ac fastigata, ut secundum naturam fluminis procumberent,id. ib. 4, 17, 4.—
2. (Cf. I. B. 3.) In the later grammarians, to mark with an accent, to accent: “ut fastigetur, longa brevisve fuat,Mart. Cap. 3, § 262.—
II. Trop., to elevate, exalt (late Lat.): “qui statum celsitudinis tuae titulorum parilitate fastigat,Sid. Ep. 3, 6: “quamquam diademate crinem Fastigatus eas,id. Carm. 2, 5.—Hence, fastīgātus , a, um, P. a., high, exalted (late Lat.): “ad arcem fastigatissimae felicitatis evectus,Sid. Ep. 2. 4: “duo fastigatissimi consulares,id. ib. 1, 9.—Adv.: fastīgāte , Caes. B. G. 4, 17, 4; id. B. C. 2, 10, 5.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: