I.to make pointed, to sharpen to a point, to raise or bring to a point (in the verb. finit. only post-Aug., not in Cic.).
I. Lit.: “frumenta verno tempore fastigantur in stipulam,” grow up into a straw with a sharpened point, Plin. 18, 7, 10, § 52: “folia in exilitatem fastigantur,” id. 24, 19, 118, § 178: “(terra) spatiosa modice paulatim se ipsa fastigat,” Mel. 2, 1, 5: “se molliter (Africa),” id. 1, 4, 1; 3, 10, 5.—In the part. perf.: “scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis summissioribus ... fastigatam, sicut tecta aedificiorum sunt, testudinem faciebant,” Liv. 44, 9, 6: “collis in modum metae in acutum cacumen a fundo satis lato fastigatus,” id. 37, 27, 7: “fastigatus in mucronem,” Plin. 2, 25, 22, § 89: “fastigatā longitudine (margaritarum),” id. 9, 35, 56, § 113.—
B. Transf.
1. (Cf. fastigium, I. B. 2.) Fastigatus, sloping up to a point, sloped; sloping down, steep, descending: “collis leniter fastigatus paulatim ad planitiem redibat,” Caes. B. G. 2, 8, 3: “tigna ... prona ac fastigata, ut secundum naturam fluminis procumberent,” id. ib. 4, 17, 4.—
2. (Cf. I. B. 3.) In the later grammarians, to mark with an accent, to accent: “ut fastigetur, longa brevisve fuat,” Mart. Cap. 3, § 262.—
II. Trop., to elevate, exalt (late Lat.): “qui statum celsitudinis tuae titulorum parilitate fastigat,” Sid. Ep. 3, 6: “quamquam diademate crinem Fastigatus eas,” id. Carm. 2, 5.—Hence, fastīgātus , a, um, P. a., high, exalted (late Lat.): “ad arcem fastigatissimae felicitatis evectus,” Sid. Ep. 2. 4: “duo fastigatissimi consulares,” id. ib. 1, 9.—Adv.: fastīgāte , Caes. B. G. 4, 17, 4; id. B. C. 2, 10, 5.