previous next
injūrĭus , a, um, adj. 2. in-jus,
I.that acts unlawfully, injurious, wrongful, unjust (mostly ante-class.): Scel. Quis igitur vocare? Phil. Δικαίᾳ nomen est. Scel. Injuria's, Plaut. Mil. 2, 5, 27: “injuria's qui, etc.,id. Curc. 1, 1, 65: “si id succenseat, ipsus sibi esse injurius videatur,Ter. And. 2, 3, 3; id. Heaut. 2, 3, 79: “me illi irasci injurium est,Plaut. Aul. 4, 7, 19; Ter. Ad. 1, 2, 26; 2, 1, 51; id. Hec. 1, 1, 14 and 15; cf.: “quia sit injurium,Cic. Off. 3, 23, 89: “indicta causa damnari absentem consularem virum injurium esse,Liv. 43, 5, 5.— Adv.: injūrĭē , unjustly, unlawfully: injurie facere, Naev. ap. Non. 124, 31 (Trag. Rel. v. 40 Rib.): injurie dictum pro injuriose, Non. ib.—Sup.: “aliquem injuriissime nominare,Amm. 16, 12, 67 dub. (others read irrisive).
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: