I.abl. sing., a running between, intervention, interposition (rare, except in Liv.): “periculum intercursu tum primum pubescentis filii propulsatum,” Liv. 21, 46, 7: “impeditus intercursu suorum,” id. 37, 42, 4: “consulum intercursu rixa sedata est,” id. 2, 29, 4.— “Of flashes of lightning: nox terribilis intercursu luminis diri,” Sen. Q. N. 3, 27, 10.
intercursus , ūs, m. intercurro, only