I. For whom no revenge is taken, unavenged, unrevenged, not vindicated.
A. Of persons: “Marius ne inultus esset,” Cic. Sest. 22, 50: “ne inultos imperatores suos jacere sinerent,” Liv. 25, 37, 10: “moriemur inultae?” Verg. A. 4, 659: “non me inulto Victor laetabere,” id. ib. 10, 739; Hor. S. 1, 8, 44; 2, 3, 297: “quam inulti perierint,” Sall. J. 31, 2; id. Hist. Fragm. 3, 74 Dietsch; Ov. F. 2, 233.—
B. Of things: “mortem suam ne inultam pateretur,” Cic. Div. 1, 27, 57: “injuriae,” id. Div. in Caecil. 16, 53: “cruor,” Val. Max. 9, 2, 3 fin.: “nil poterit Juno, nisi inultos flere dolores?” Ov. M. 4, 426: “nec Ptolemaeo inulta scelera fuerunt,” Just. 24, 3, 10: “Alexandro caedes,” id. 29, 5, 1.—
II. Upon whom no revenge is taken, unpunished.
A. Of persons: “numquam me inultus istic ludificabit,” Plaut. Am. 4, 3, 13: “cur Asellium esse inultum tam diu sinis,” Cic. Clu. 62, 172: “hostīs inultos abire sinere,” Sall. J. 58, 5; 70, 4: “hostis Medeae nullus inultus,” Ov. H. 12, 182. —
B. Transf.
1. Of things, for which no punishment is inflicted, unpunished: “neque scelus inultum relinquendum,” Sall. J. 106, 6; Val. Max. 9, 7, 2: “quicquid multis peccatur, inultum est,” Luc. 5, 260.—
2. Unharmed, unhurt, safe, with impunity: “inulto Dicere quod sentit permitto,” Hor. S. 2, 3, 189: “neu sinas Medos equitare inultos,” id. C. 1, 2, 51; cf.: “at ne illud haud inultum, si vivo, ferent ( = inulti),” Ter. Heaut. 5, 1, 45: “sed inultum numquam id auferet,” id. And. 3, 5, 4: “et catulos ferae Celent inultae,” Hor. C. 3, 3, 42.—
C. Trop., unsated, unappeased, insatiable: “odium,” Hor. Ep. 1, 2, 61; cf. “preces,” unavailing, id. C. 1, 28, 33.