previous next
in-vŏco , āvi, ātum, 1, v. a.,
I.to call upon, invoke (cf. imploro), esp. as a witness or for aid.
I. Lit.
A. With living beings as objects: alium invocat, cum alio cantat, Naev. ap. Isid. Orig. 1, 26: “invoco vos, Lares viales,Plaut. Merc. 5, 2, 23: “sibi deos,id. Am. 5, 1, 9; cf.: “in pariendo Junonem Lucmam,Cic. N. D. 2, 27, 68: “deos in auxilium,Quint. 4 prooem. § 5:“ deos precibus,Tac. A. 16, 31: “Deos testes,Liv. 45, 31; Curt. 4, 10, 33; 5, 12, 3.—With a foll. subj.: “justae preces invocantium, ad ultionem accingerentur,Tac. H. 4, 79.—
B. With things as objects, to invoke, appeal to, implore: “leges,Tac. A. 2, 71: “auxilia libertati,id. ib. 15, 56: “arma alicujus adversus alium,id. ib. 2, 46: “fidem suorum militum,id. H. 2, 9; Suet. Caes. 33: “nomen Domini,Vulg. Deut. 32, 3 saep. —
II. Transf., in gen., to call by name, to name: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 2, 4 (Trag. v. 402 Vahl.): “aliquem dominum, regem,Curt. 10, 5, 9: “reginas dominasque veris quondam, tunc alienis nominibus invocantes,id. 3, 11, 25.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: