I.a. [1. in-rideo] (collat. form irrīdo , ĕre, M. Brutus ap. Diom. p. 378 P.).
I. Neutr., to laugh at a person or thing, to joke, jeer: “irrides in re tanta,” Ter. Heaut. 5, 2, 29; id. And. 1, 2, 33: “tam aperte,” id. Phorm. 5, 7, 63: “Caesar mihi irridere visus est,” Cic. Att. 12, 6, 3: “Lemnii irridentes responderunt,” Nep. Milt. 1, 5; cf.: “multum irridentibus,” Tac. A. 1, 8: “qui irrident, quod, etc.,” Cic. Off. 1, 35, 128: “et ille irridens ... inquit,” Suet. Galb. 4: “irridens respondit,” id. Tib. 52.—
II. Act., to mock, ridicule, laugh to scorn: “bonis tuis rebus meas res irrides malas,” Plaut. Trin. 2, 4, 45: “venis ultro irrisum dominum,” id. Am. 2, 1, 40: “nos,” Ter. Eun. 5, 7, 17: “per jocum deos irridens,” Cic. N. D. 2, 3, 7: “Romam atque contemnere,” id. Agr. 2, 35, 96: “vos ab illo irridemini,” id. Ac. 2, 39, 123: “semel irrisus,” Hor. Ep. 1, 17, 58: “perpessus es non irridendam moram,” Plin. Pan. 63, 2: “quae irrideri ab imperitis solent,” Cic. Fin. 3, 22, 75: “irrisam sine honore ratem Sergestus agebat,” Verg. A. 5, 272: “vox praeconis irrisa est,” Suet. Claud. 21: “tantam irridendi sui facultatem dare,” Cic. Div. 2, 17, 39.— Aliquem irrisum habere, to make a laughing-stock: “me impune irrisum esse habitum,” Plaut. Ep. 3, 4, 83.—Hence, irrī-denter , adv., jeeringly, scoffingly (anteand post-class.): petit, Laber. ap. Charis. p. 181 P. (Com. Fragm. v. 93 Rib.): “admonere,” Aug. Ep. 5 med.