previous next
prospĕro , āvi, ātum, 1, v. a. prosper.
I. To cause a thing to succeed, to render fortunate or happy, to prosper (syn. secundo; not in Cic.): vos precor, uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old form of prayer in Liv. 8, 9, 7: “ut consilia sua reipublicae prosperarent,Tac. A. 3, 56: “deos precatus, ut coepta prosperarent,id. H. 4, 53; cf.: “patrum decreta,Hor. C. S. 18: hanc tibi veniam prospero, i. e. make you happy with, etc., Plaut. Cas. 5, 4, 26: “prosperata felicitas,desired happiness, Tert. Apol. 6: “mala averruncare, bona prosperare,App. de Deo Socr. 16, p. 51.—Absol.: “amico meo prosperabo,will make my friend happy, Plaut. Pers. 2, 3, 11: “non prosperantibus avibus,the birds not giving favorable omens, Val. Max. 7, 2, 5.—With inf.: “qui prosperavit mundari locum,Vulg. 2 Macc. 10, 7.—Pass.: “via impiorum prosperatur,Vulg. Jer. 12, 1.—
II. To render favorable or propitious, to propitiate (post-class.): prosperatus deus, Prud. στεφ. 10, 365: “o Domine, bene prosperare,Vulg. Psa. 117 (118), 25.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: