I. To cause a thing to succeed, to render fortunate or happy, to prosper (syn. secundo; not in Cic.): vos precor, uti populo Romano Quiritium vim victoriamque prosperetis, an old form of prayer in Liv. 8, 9, 7: “ut consilia sua reipublicae prosperarent,” Tac. A. 3, 56: “deos precatus, ut coepta prosperarent,” id. H. 4, 53; cf.: “patrum decreta,” Hor. C. S. 18: hanc tibi veniam prospero, i. e. make you happy with, etc., Plaut. Cas. 5, 4, 26: “prosperata felicitas,” desired happiness, Tert. Apol. 6: “mala averruncare, bona prosperare,” App. de Deo Socr. 16, p. 51.—Absol.: “amico meo prosperabo,” will make my friend happy, Plaut. Pers. 2, 3, 11: “non prosperantibus avibus,” the birds not giving favorable omens, Val. Max. 7, 2, 5.—With inf.: “qui prosperavit mundari locum,” Vulg. 2 Macc. 10, 7.—Pass.: “via impiorum prosperatur,” Vulg. Jer. 12, 1.—
II. To render favorable or propitious, to propitiate (post-class.): prosperatus deus, Prud. στεφ. 10, 365: “o Domine, bene prosperare,” Vulg. Psa. 117 (118), 25.