previous next
pŏēta , ae (POETES, Inscr. Orell. 1163), m., = ποιητής.
I. In gen., a maker, producer (ante-class.): “nec fallaciam Astutiorem ullus fecit poëta,a contriver, trickster, Plaut. Cas. 5, 1, 7: “tu poëta es prorsus ad eam rem unicus,you are just fit for it, id. As. 4, 1, 3.—
II. In partic., a poet (class.; syn. vates): visus Homerus adesse poëta, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 16, 51 (Ann. v. 6 Vahl.); Cic. de Or. 2, 46, 194: “oratores et poëtae,id. ib. 3, 10, 39: “versificator quam poëta melior,Quint. 10, 1, 89: “pictoribus atque poëtis Quidlibet audendi semper fuit aequa potestas,Hor. A. P. 9: “expectes eadem a summo minimoque poëtā,Juv. 1, 14: “judex absolvit injuriarum eum, qui Lucilium poëtam in scenā nominatim laeserat,Auct. Her. 2, 3, 19: unum (genus deorum) a poëtis traditum, Aug. Civ. Dei, 4, 27 init.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: