I.a laughing, laughter, laugh (equally freq. in sing. and plur.): “risum movere ... quid sit risus,” Cic. de Or. 2, 58, 235 sq.; cf. “the whole chapter, De risu,” Quint. 6, 3: “alicui risum magis quam stomachum movere,” Cic. Att. 6, 3, 7; cf.: “risum judicis movere,” Quint. 6, 3, 1: “risus populi factus est,” Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27; cf.: risus facere, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1: “miros risus nos edere,” Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2; “for which: ne spissae risum tollant coronae,” Hor. A. P. 381: “risus captare,” Cic. Tusc. 2, 7, 17; so, “risum captare,” Quint. 6, 3, 26; 8, 3, 48: “mediocris quidam est risus consecutus non in te, sed, etc.,” Cic. Fam. 5, 2, 2: “in eam tabulam magni risus consequebantur,” id. Q. Fr. 2, 6, 5: “togam sum ejus magno hominum risu cavillatus,” id. ib. 2, 10 (12), 2: “risu cognoscere matrem,” Verg. E. 4, 60: “amara lento Temperet risu,” Hor. C. 2, 16, 26: “proditor Gratus puellae risus,” id. ib. 1, 9, 21; id. S. 1, 4, 34: “risui sorori fuit,” Liv. 6, 34; Just. 1, 4, 12; 44, 2, 4: “nimis aegre risum continui,” Plaut. As. 3, 2, 36: “nequeo risu me admoderarier,” id. Mil. 4, 2, 81: “risu emoriri,” Ter. Eun. 3, 1, 42: risu clandestino rumpier, Afran. ap. Non. 503, 14: “unde oriebantur risus dulcesque cachinni,” Lucr. 5, 1403: “paene ille timore, ego risu corrui,” Cic. Q. Fr. 2, 8 (10), 2.—
II. Transf., an object of laughter: “deus omnibus risus erat,” Ov. F. 1, 438.—
2. A jest, a practical joke, mockery: “qui per jocum deos inridens, jussit, etc.... qui risus populo cladem attulit,” Cic. N. D. 2, 3, 7.—
3. Personified, as a deity, App. M. 3, p. 134, 12.