I.inf. sonĕre, Att. ap. Non. 505; Lucr. 3, 156; part. fut. sonaturum, Hor. S. 1, 4, 44; perf. sonaverint, Tert. ad Scap. 3; gen. plur. sonantum, Cat. 34, 12), v. n. and a. [Sanscr. svan-, to sound; cf. O. H. Germ. svana; Engl. swan].
I. Neutr., to make a noise, to sound, resound: aes sonit, the trumpet sounds, Enn. ap. Non. 504, 33 (Trag. v. 213 Vahl.): “plectra,” Prop. 4 (5), 7, 62. tympana, * Caes. B. C. 3, 105, 4 et saep.: “cujanam vox prope me sonat?” Plaut. Bacch. 4, 9, 55; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 1, 4, 10; id. Trin. 1, 2, 7: “hic mare sonat,” id. Rud. 1, 3, 23; cf.: “mare, silvae Aquilone,” Hor. Epod. 13, 3: omne sonabat arbustum fremitu silvaï frondosaï, Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 196 Vahl.): “clamore viri, stridore rudentes,” Ov. M. 11, 495: “omnia passim mulierum puerorumque ... ploratibus,” Liv. 29, 17 et saep.: “(hirundo) circum Stagna sonat,” Verg. A. 12, 477; cf. Mart. 14, 223: “saeva sonare Verbera,” Verg. A. 6, 557: “classica sonant,” id. ib. 7, 637: “displosa sonat vesica,” Hor. S. 1, 8, 46: “fletus rixaeque sonant,” Tib. 2, 4, 37: “natura fert, ut extrema ex alterā parte graviter, ex alterā autem acute sonent,” Cic. Rep. 6, 18, 18: dicta non sonant, do not chink (i. e. are not money), Plaut. Ps. 1, 3, 74.—Impers. pass.: “jubet tibias agere: sonatur,” App. M. 5, p. 165.—
II. Act., to sound, utter, give utterance to, speak, call, cry out, sing, pour forth (syn.: “edo, eloquor, cano): homines inconditis vocibus inchoatum quiddam et confusum sonantes,” uttering, pronouncing, Cic. Rep. 3, 2, 3: “sonare subagreste quiddam,” to speak, id. Brut. 74, 259: “pingue quiddam,” id. Arch. 10, 26; cf.: “(Sibylla) nec mortale sonans,” Verg. A. 6, 50: “illa sonat raucum,” Ov. A. A. 3, 289; cf.: “nec vox hominem sonat,” does not sound like that of a human being, Verg. A. 1, 328: “tale sonat populus,” calls, cries out, Ov. M. 15, 606: “exululatque Evoeque sonat,” id. ib. 6, 597; 4, 523: atavos et avorum antiqua sonans Nomina, boasting of, vaunting (syn.: “crepans, jactans),” Verg. A. 12, 529; cf.: “sonant te voce minores,” Sil. 2, 491: ut haec duo (honestas et utilitas) verbo inter se discrepare, re unum sonare videantur, to signify (syn.: “significare, indicare),” Cic. Off. 3, 21, 83; cf.: “quā deterius nec Ille sonat,” Juv. 3, 91: “Epicurum non intellegere interdum, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur,” Cic. Fin. 2, 2, 6: “furem sonuere juvenci,” i. e. they betrayed him by their lowings, Prop. 4 (5), 9, 13. “Pythius in longā carmina veste sonat,” sings, pours forth, accompanies on the lyre, id. 2, 31 (3, 29), 16; cf.: “sonante mixtum tibiis carmen lyra,” Hor. Epod. 9, 5: “te sonantem ... dura fugae mala,” id. C. 2, 13, 26: te carmina nostra sonabunt, shall sing of, i. e. shall celebrate, praise, extol, Ov. M. 10, 205; so, “Germanas acies, Daca proelia,” Stat. S. 4, 2, 66: “acta viri laudesque,” Nemes. Ecl. 1, 26.— Pass.: “sive mendaci lyrā Voles sonari,” Hor. Epod. 17, 40; cf.: “magno nobis ore sonandus eris,” Ov. A. A. 1, 206.—Hence, sŏ-nans , antis, P. a., noisy, sounding, sonorous (very rare): “meatus animae gravior et sonantior,” Plin. Ep. 6, 16, 13: “quod est sonantius et elatius,” id. ib. 7, 12, 4.