I.that follows after or succeeds to something, that supplies the place of something, substituted, succedaneous: “hostia, quae ad aras adducta est immolanda, si casu effugeret, effugia vocari veteri more solet: in cujus locum quae supposita fuerat, succidanea,” Serv. Verg. A. 2, 140; cf. Gell. l. l.; and Fest. p. 302 Müll.: si quid succidaneis opus esset, robus succederet, S. C. ap. Gell. 4, 6, 2: “asinus pro homine succidaneus,” App. M. 8, p. 213, 29: “ut meum tergum stultitiae tuae subdas succidaneum?” Plaut. Ep. 1, 2, 37: “subrogare aliquem succedaneum,” Cod. Just. 11, 65, 3: “avum suum Pharnacem succedaneum regi Pergameno Eumeni datum,” Just. 38, 6, 2.—Subst.: succēdānĕus , i, m., a substitute, representative; with gen., Dig. 17, 8, 4: “functionis,” Cod. Just. 10, 31, 27: “alieni periculi,” Dig. 26, 7, 3 fin.
succēdānĕus or succīdāneus (on the latter very ancient orthog. cf. Gell. 4, 6, 4 sq.), a, um, adj. succedo,