previous next
ūsurpātĭo , ōnis, f. id.,
I.a taking into use, a making use, using, use of a thing (cf. usus).
I. In gen.: “usurpatio et renovatio doctrinae,Cic. Brut. 71, 250: “civitatis,Cic. Verr. 2, 5, 64, § 166: “vocis,Liv. 27, 19, 5: “superba nominis,Plin. 33, 2, 7, § 31: “vetustatis,Cic. Agr. 2, 12, 31: “itineris insoliti,the undertaking of a journey so uncommon, Liv. 41, 23, 14: “bonae mentis,enjoyment, possession, Val. Max. 4, 4, 1.—
II. In partic., in jurid. lang.,
A. A seizing or using unlawfully, usurpation: “qui sanctitatem baptismatis illicitā usurpatione geminaverit,Cod. Just. 1, 6, 1: “per vim et usurpationem vindicare ac tenere aliquid,ib. 1, 4, 6.—
B. A using by another party, whereby a prescription or usucaption is interrupted: “usurpatio est usucapionis interruptio,Dig. 41, 3, 2.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: