I.v. freq. [ceno], to dine often or much, to be accustomed to dine, to dine (rare but class.).
(α).
Absol.: “si foris cenitarem,” Cic. Fam. 7, 16, 2: “apud aliquem,” id. ib. 7, 9, 7; 9, 16, 7; Plin. 33, 11, 50, § 143; Suet. Aug. 76: “in superiore parte aedium,” Varr. L. L. 5, § 162 Müll.: “nonnunquam et in publico,” Suet. Ner. 27: “cum aliquo,” Val. Max. 2, 1, 2 al.— Pass. impers.: cenitatur, one dines: “patentibus januis,” Macr. S. 2, 13, 1.—