previous next
concĭlĭātor , ōris, m. id..
I. He who provides, prepares, or causes a thing; an author, founder, promoter, etc. (in good prose, but not in Cic.; cf. “however: conciliatrix and conciliatricula): suillae carnis,who prepares it savorily, makes it palatable, Varr. R. R. 2, 4, 8: “nuptiarum,Nep. Att. 12, 2: “proditionis,Liv. 27, 15, 17: “adfinitatis atque amicitiae,Suet. Aug. 48; cf. Tac. A. 1, 58: piscis conciliator capturae (piscium), by which other fishes are caught, a decoy, Plin. 9, 59, 85, § 181 sq.
II. A procurer (in love-matters), Vop. Carin. 16, 5.
hide Dictionary Entry Lookup
Use this tool to search for dictionary entries in all lexica.
Search for in
hide References (4 total)
  • Cross-references in general dictionaries from this page (4):
    • Suetonius, Divus Augustus, 48
    • Tacitus, Annales, 1.58
    • Cornelius Nepos, Atticus, 12.2
    • Livy, The History of Rome, Book 27, 15.17
hide Display Preferences
Greek Display:
Arabic Display:
View by Default:
Browse Bar: