I.adj., wholly deserving, very worthy (very rare; mostly anteand post-class.).
(γ).
With dat.: ultio condigna crimini, Cod. Th. 9, 28, 1; cf. Non. p. 35, 1.—
(δ).
With gen.: “providentiae divinae condignus exitus,” App. M. 10, p. 244, 21. —Adv.: condignē , very worthily.
(α).
Absol.: “condigne facere,” Plaut. Men. 5, 5, 8; id. Aul. 3, 4, 6: “condigne atque recte loqui,” Gell. 1, 6, 4: “condigne et cum decore depingere,” id. 14, 4, 1.—
(β).
With abl.: “condigne te cubare,” Plaut. Cas. 1, 43; id. Capt. 1, 1, 39.—Comp. and sup. are not in use.