I. To furnish with a seal, to affix, put one's seal to, to seal, to sign, subscribe (in good prose).
A. Prop.: “tabellas,” Plaut. Curc. 2, 3, 90; id. Bacch. 4, 8, 83: “tabulas signis,” Cic. Quint. 6, 25: “epistulas,” Plaut. Trin. 3, 3, 46: “laudatio consignata cretā,” Cic. Fl. 16, 37: “id decretum,” Liv. 39, 48, 4; cf.: “conscripta consignataque,” id. 29, 12, 15: “legem,” Dig. 1, 19, 13: “testamentum,” ib. 28, 1, 24: “tabellas dotis,” a marriage contract, Suet. Claud. 29 (for which, briefly, dotem, id. ib. 26): tabulas proprio lino, propriāque cerā, Gai Inst. 2, 181: “pecuniam,” Dig. 46, 1, 64.—
B. Trop., to attest, certify, establish, vouch for: “monumentis testata consignataque antiquitas,” Cic. Div. 1, 40, 87: “senatūs judicia, quae publicis populi Romani litteris monumentisque consignata sunt,” id. Deiot. 13, 37: auctoritates nostras, to place beyond doubt, id. Clu. 50, 139; id. Red. in Sen. 11, 29; id. Div. in Caecil. 9, 28.—
II. To note, write down, to register, record (so lit. aud trop.; for the most part only in Cic.).
A. Prop.: “litteris aliquid,” Cic. Ac. 2, 1, 2: “fundos publicis commentariis,” id. de Or. 2, 55, 224: “memoriam publicam (legum) publicis litteris,” id. Leg. 3, 20, 46: “motum temporis,” id. Univ. 9 init.—
B. Trop.: tot rerum atque tantarum insitae et quasi consignatae in animis notiones. Cic. Tusc. 1, 24, 57: causam, de quā, etc., to make known, indicate (with exprimere), Gell. 14, 2, 17.—Hence, consignātē , adv. (of the P. a. consignatus, a, um, not in use; Hertz, consignatius); “acc. to II.,” in a distinct manner, plainly, distinctly; comp., Gell. 1, 25, 8.—Sup.: “versus consignatissime factus,” Gell. 1, 15, 12; cf. the preced.