I.an amendment, improvement, correction.
I. In gen. (rare, but in good prose): “correctio et emendatio philosophiae veteris,” Cic. Fin. 4, 9, 21; cf.: “veteris Academiae,” id. Ac. 1, 12, 43: “quādam adhibita,” id. Off. 3, 2, 7: “morum,” Suet. Tib. 42; id. Dom. 8: “delicto dolere, correctione gaudere,” Cic. Lael. 24, 90.—
II. Esp., as a rhet. figure, the recalling of a word in order to use a stronger or more significant one in its place, Gr. ἐπανόρθωσις, Cic. de Or. 3, 53, 204: “correctio est, quae tollit id, quod dictum est, et pro eo, id, quod magis idoneum videtur, reponit,” Auct. Her. 4, 26, 36; Quint. 9, 1, 30; 9, 3, 88.