I.v. dep. n. [in-morior], to die in or upon any thing (poet. and in post-Aug. prose).—Constr. with dat. and rarely in aliqua re.
I. Lit.: “illa sorori immoritur,” Ov. M. 6, 296: “hastae,” Val. Fl. 6, 570: “fortiter Euxinis aquis,” Ov. P. 3, 7, 40; cf.: “ipsis aquis,” id. M. 7, 572: “stellio immortuus vino,” Plin. 29, 4, 22, § 73: “apes immortuae in melle,” id. 29, 6, 38, § 128: non exigo, ut immoriaris legationi, immorare, Auct. ap. Quint. 9, 3, 73: “tormentis,” Sen. Contr. 5, 34, 6: “saepe tormentis pro silentio rerum creditarum immortui,” Just. 44, 2, 3.—Of things: “manus immortua,” dying, withering, Luc. 3, 613: “aura superstes Immoritur velis,” i. e. dies away, Stat. Th. 1, 481.—*
II. Trop.: immoritur studiis (dat. = macerat et enecat se opere rustico exercendo), he pines away, Hor. Ep. 1, 7, 85.