I.imp. induce for induc, Varr. R. R. 3, 2, 18; “induxti for induxisti,” Ter. And. 5, 3, 12; “induxis for induxeris,” Plaut. Capt. 1, 2, 46), v. a. in-duco, to lead, bring, or conduct into a place; to lead or bring in (class.); constr. with in and acc., dat., acc. only, or absol.
I. Lit.
(α).
With in and acc.: “oves et armenta in rura,” Varr. R. R. 1, 2, 12: “aliquem in viam,” id. ib. 3, 2, 18: “exercitum in Macedoniam,” Liv. 31, 28, 2: “cohortem praetoriam in medios hostes,” Sall. C. 60, 5: “principes in cornua inducit,” leads against, Liv. 30, 34, 11; so, “Hannibal elephantos in primam aciem induci jussit,” id. 27, 14, 6: “in dextrum cornu elephantos,” id. 44, 41, 3; Caes. B. C. 3, 112 al. —
(β).
With dat. (mostly poet. and rare): “age, moenibus induc,” Stat. Th. 12, 326: “fossā mare urbi,” Suet. Ner. 16. —
(γ).
With acc. only: “princeps turmas inducit Asilas,” Verg. A. 11, 620: “inducunt venti nubilum,” Plin. Ep. 2, 17, 7.—
(δ).
Absol.: “eā (portā) secundae legionis principes hastatosque inducit (sc. in urbem),” Liv. 34, 15, 6.—
B. In partic.
1. To bring forward, exhibit, represent in the circus or on the stage: “a me autem gladiatorum par nobilissimum inducitur,” Cic. Opt. Gen. Or. 6, 17; so, “aliquem,” Suet. Calig. 27 fin.: “elephantos in circum,” Plin. 8, 6, 6, § 17: “inducta est et Afranii Togata, quae Incendium inscribitur,” Suet. Ner. 11; id. Claud. 34; 45; id. Tib. 42; cf.: “pater ille, Terenti fabula quem miserum vixisse Inducit,” Hor. S. 1, 2, 22.—
2. To bring into or before a court (post-Aug.): “inducta teste in senatu,” Suet. Claud. 40: “Firminus inductus in senatum,” Plin. Ep. 2, 12, 2: “majestatis reos in curiam,” Suet. Dom. 11.—
3. To bring home, take into one's family: “carasque toris inducere Thressas,” Val. Fl. 2, 132: “intra undecim dies quam illi novercam amore captus induxerat,” Plin. Ep. 6, 33, 2. —
C. Transf.
1. To put on articles of dress: “si sibi calceus perperam induceretur,” Suet. Aug. 92: “umeros albenti amictu,” Stat. S. 5, 2, 67: “togam super membra,” Luc. 2, 387. —With Gr. acc.: “tunicāque inducitur artus,” Verg. A. 8, 457. —
2. To draw over, spread over, to overlay, overspread: “postes pice,” Plaut. Most. 3, 2, 142; Vitr. 7, 3: “colorem picturae,” i. e. to varnish, Plin. 35, 10, 36, § 102: “parieti ceram liquefactam,” id. 33, 7, 40, § 122: “cuti nitorem,” id. 24, 8, 33, § 49: “varias plumas,” Hor. A. P. 2: “humanam membris formam,” Ov. M. 7, 642: “omnibus viris magnitudine sua inducturus caliginem,” to overspread with darkness, to darken, obscure, Vell. 2, 36, 1: “pontem,” to throw a bridge across, Curt. 5, 5: “scuta ex cortice facta pellibus,” to cover, Caes. B. G. 2, 33: “coria super lateres,” id. B. C. 2, 10: “pulvis velut nube inducta omnia inpleverat,” Liv. 1, 29, 4: “sed quae mutatis inducitur tot medicaminibus,” Juv. 6, 471.— With Gr. acc.: “(victima) inducta cornibus aurum,” Ov. M. 7, 161; 10, 271.—
3. To level the ground by filling up: “ita inducto solo, ut nulla vestigia exstent,” Plin. 2, 80, 82, § 194; hence, to strike out, erase, i. e. to level the wax in writing by drawing over it the broad end of the style: “nomina jam facta sunt: sed vel induci, vel mutari possunt,” Cic. Att. 13, 14, 2: “senatus consultum,” id. ib. 1, 20, 4.
II. Trop.
A. In gen., to bring into, introduce: “seditionem atque discordiam in civitatem,” Cic. Off. 1, 25, 85: “aliquid in nostros mores,” id. de Or. 2, 28, 121: set magna pars morem hunc induxerunt, Plaut. Most. 1, 2, 34: “morem novorum judiciorum in rem publicam,” Cic. Rab. Post. 4, 9; Plin. Ep. 2, 16, 9; Lact. Mort. Pers. 38, 4: “novum verbum in linguam Latinam,” Cic. Phil. 13, 19, 43: “pecuniam in rationem,” to bring into, set down in an account, Cic. Verr. 2, 1, 41, § 106: agrum alicui pecunia ingenti, to charge in an account, id. Agr. 2, 26, 70: “exemplum,” Plin. Pan. 6, 2.—
2. To establish: “sublato judicum nomine potestas regalis inducta est,” Lact. 4, 10, 15: “quia nondum haec consuetudo erat inducta,” Sen. Contr. 5 praef. § “4: vetus disciplina deserta, nova inducta,” Vell. 2, 1, 1.—
B. In partic.
1. To bring in, introduce in speaking or writing (an expression borrowed from the stage): “hinc ille Gyges inducitur a Platone,” Cic. Off. 3, 9, 38: “gravem personam,” id. Cael. 15, 35: “Tiresiam deplorantem caecitatem suam,” id. Tusc. 5, 39, 115.—Of conversation, to introduce: “puero me hic sermo inducitur,” Cic. Att. 13, 19, 4: “hanc rationem Epicurus induxit,” id. Fat. 10: “consuetudinem,” id. Cael. 23, 58: “dubitationem,” Tac. A. 1, 7.—
2. To lead to or into; to move, excite, persuade; to mislead, seduce; constr. with in, with acc. or ad, with ut or inf.: “amici jacentem animum excitare, et inducere in spem cogitationemque meliorem,” Cic. Lael. 15, 59; so, “aliquem in spem,” id. Off. 2, 15, 53: “in rem utilem,” id. Inv. 1, 2, 2; cf. id. Q. Fr. 3, 4: “in errorem,” id. Off. 3, 13, 55: “animum ad aliquid,” Ter. Hec. 4, 4, 67: “aliquem pretio, gratia, spe, promissis (ad parricidium),” to mislead, Cic. Rosc. Am. 28, 16: “multos in peccatum,” to seduce, Auct. Her. 2, 19, 29: “ad maleficium,” id. 2, 2, 3: “ad misericordiam, ad pudendum, ad pigendum,” to move, excite, Cic. Brut. 50, 188: “Carthaginienses ad bellum,” Nep. Hann. 8: “ad credendum,” id. Con. 3: “vide, quo me inducas,” Ter. And. 2, 3, 25: “in quos (affectus) inducendus est judex,” Quint. 11, 3, 58.—With ut: “aliquem, ut mentiatur,” Cic. Rosc. Com. 16, 46.—With inf.: “consulem promissis, sententiam promere,” Tac. A. 12, 9.—
b. Animum or in animum, to bring one's mind to, to resolve, determine; to suppose, imagine: “id quod animum induxerat paulisper non tenuit,” Cic. Att. 7, 3, 8. — With inf. or object-clause: “animum inducere, contra ea quae a me disputantur de divinatione, dicere,” Cic. Div. 1, 13, 22: “opes contemnere,” id. Tusc. 5, 10, 30: “id me commissurum ne animum induxeris,” Plaut. Trin. 3, 2, 78: “in animum inducunt suum, Jovem se placare posse,” id. Rud. prol. 22: “ne tute incommodam rem, ut quaequest, in animum induces pati?” Ter. Hec. 4, 2, 27: “oro ut ne illis animum inducas credere,” id. And. 5, 1, 15: “qui huic animum assentari induxeris,” id. Eun. 3, 2, 37: “mea causa causam hanc justam esse animum inducite,” id. Heaut. prol. 41; cf. id. Ad. 1, 1, 43: “ut in animum induceret ad easdem venire epulas,” Liv. 28, 18, 4; 1, 17, 4; 2, 18, 11: “postremo Caesar in animum induxerat, laborare, vigilare,” had determined, Sall. C. 54, 4: “in animum, ejus vitam defendere,” Cic. Sull. 30, 83; Ter. Heaut. 5, 4, 5.—With ut, ne, or quominus: “inducere animum possum, ne aegre patiar,” Plaut. As. 5, 1, 5: “inducere animum, ut patrem esse sese, oblivisceretur,” Cic. Rosc. Am. 19, 53: “in animum, quo minus illi indicarem,” Plin. Ep. 9, 13, 6: “quod consules in senatu ut pronuntiarent, in animum inducere non possent,” Liv. 27, 9, 9; 2, 5, 7; 39, 12, 3. —
3. To delude, cajole, deceive: “hic eos, quibus erat ignotus, decepit, fefellit, induxit,” Cic. Pis. 1, 1: “socios induxit, decepit, destituit,” id. Rosc. Am. 40, 117: semper, ut inducar, blandos offers mihi vultus Tib. 1, 6, 1.—
4. To do any thing to one (post-class.): “injuriam adversus liberos suos testamento,” Dig. 5, 2, 4.— Hence, in-ductus , a, um, P. a., introduced, foreign, strange (post-Aug. and rare): “insiticius et inductus sermo (opp. patrius),” Plin. Ep. 4, 3 fin.; so, “nihil inductum et quasi devium loquimur,” id. ib. 5, 6, 44: “arcessita et inducta,” id. ib. 3, 18, 10.