I.to sow or plant in; to ingraft (class.).
I. Lit.: “frumentum,” Col. 5, 7, 3: “pirum bonam in pirum silvaticam,” to ingraft, graft, Varr. R. R. 1, 40, 5: “vitem,” Col. Arb. 8, 2: “fissā modo cortice virgam Inserit,” Ov. M. 14, 631; Hor. Epod. 2, 12: “inseritur et nucis arbutus horrida fetu,” Verg. G. 2, 69 Forbig. ad loc.; so, “cum Vergilius insitam nucibus arbutum dicat,” Plin. 15, 15, 17, § 57. —
II. Trop., to implant: “num qua tibi vitiorum inseverit olim Natura,” Hor. S. 1, 3, 35: “remedia herbis invisis,” Plin. 22, 6, 7, § 15: “animos corporibus,” to unite, Cic. Univ. 12, 38.—Hence, insĭtus , a, um, P.a., ingrafted, grafted.
2. Transf., of animals: “discordantem utero suo generis alieni stirpem insitam recipere,” a hybrid, Col. 6, 36, 2.—Subst.: insĭtum , i, n., a graft, scion, Col. 5, 11, 8.—
III. Trop., implanted by nature, inborn, innate, natural: “O generosam stirpem et tamquam in unam arborem plura genera, sic in istam domum multorum insitam atque illigatam sapientiam,” Cic. Brut. 58, 213: reliqua est ea causa, quae non jam recepta, sed innata; “neque delata ad me, sed in animo sensuque meo penitus affixa atque insita est,” Cic. Verr. 2, 5, 53, § 139: “Deorum cognitiones,” id. N. D. 1, 17, 44: “tam penitus insita opinio,” id. Clu. 1, 4: “notio quasi naturalis atque insita in animis nostris,” id. Fin. 1, 9, 31: “menti cognitionis amor,” id. ib. 4, 7, 18: “hoc naturā est insitum, ut,” id. Sull. 30, 83: “feritas,” Liv. 34, 20, 2.— In gen., taken in, incorporated, admitted, adopted: “ex deserto Gavii horreo in Calatinos Atilios insitus,” Cic. Sest. 33, 72: “insitus et adoptivus,” Tac. A. 13, 14.